Het was 18 maart 2019, de eerste dag dat ik ziek thuis zat, burn out verklaart. Ongeloof, boosheid en onbegrip bij mezelf. Fysiek, mentaal en emotioneel gebroken zocht ik een coach die mij weer ‘beter kon maken’. Want wat voelde ik mij slecht én daar wilde ik zo snel mogelijk vanaf. Ik zocht een quick fix en... die bleek niet te bestaan. Ik stond op een rotonde. Rondjes draaien deed ik al jaren. Een afslag nemen en kiezen voor het onbekende durfde ik niet. Samen met een coach kon ik stap voor stap die rotonde verlaten. Het bleek een weg vol obstakels. Obstakels, zoals emoties, angsten en onzekerheden.

Aan het einde hoopte ik op rust en vrijheid. Rust in mijn lijf en in mijn hoofd. 

Fast forward naar februari 2020. Ik dacht dat ik er was. Het werk als diëtist hervatte ik weer. Na enkele terugvallen, vroeg ik opnieuw om hulp.
Die laatste meters omhoog leerde ik dat ik er veel strikte leef,- en eetregels op na hield. Deze regels weerhielden mij ervan om werkelijk rust en vrijheid te kunnen ervaren. 

Met deze strikte regels verplichte ik mezelf te leven in een zeer kleine bubbel. Weinig beweegruimte, het voelde benauwd. 

Herken je het gevoel dat het voelt alsof je steeds weer je kop stoot tegen een muur en maar niet vooruit komt? En je niet weet waar de uitgang is naar meer beweegruimte? En voelt dat tegelijkertijd ook enorm spannend?

Ik herken het allemaal! Als jij bereid bent om ondanks de spanning te onderzoeken wat er buiten jouw bubbel te vinden is? Dan loop ik graag met je mee in jouw proces.